Brënda një tempulli Budist, brënda një shpelle, mu në mes
statujash të larta floriri, s’ndjej asgjë. S’mendoj për gjë.
Hedh sytë përreth, lejohet të bëj foto
vallë? Të gjunjëzuar, symbyllur,
vëndas e turistë lëkunden sa para, mbrapa
sikur po sforcohen për të pjellë dicka.
Imagjinoj një xixëllonjë të vetme hyrë padashur këtu
vezullimi saj shpërbën hapësirën brënda malit.
Në të dalë, gjej një copë të grisur letre blu
në fund të shkallëve, fragmente fjalësh në shkrim të huaj.
S’e lexoj dot. Thjesht e fus në xhep të xhinseve,
mbase një murg ka bërë listën e gjërave që i duhen.
Uroj të jetë përpjekja e tij për një poezi.
Atëherë do e kuptoja të grisurin copë-copë.
Inside a Buddhist temple, inside a cave, among
tall golden statues, I feel nothing. I think of nothing.
I look around, wonder if taking photographs
is allowed. On their knees, eyes shut,
natives and tourists rock back and forth
as though straining together to give birth.
I imagine a single firefly stumbling into the cave,
its pulsing light rearranging space inside the mountain.
On my way out, I find a scrap of blue paper
on the stairs, fragments in Thai script
that I can’t read. I slip it in the pocket of my jeans,
wondering if a monk wrote a list of things he needs.
I hope it’s a monk’s attempt at poetry. Then
I’d understand the tearing it in pieces.
Original poem by Ani Gjika, first appeared in Bread on Running Waters (Fenway Press, 2013)
Translated into Albanian by Ani Gjika