Habitem me manushaqet e purpurta rrugës për në shtëpi
e sa më tutje hedh sytë aq më tepër ato shumëfishohen
një lloj bashkimi sekret me familjen, humbur prej kohësh,
fisin të cilin e mirëpres në forma të tjera,
sepse është Pranverë dhe moti është i mbushur
me ardhje e pritje: Të shoh tani, Gjysh —
ti stuhi e vogël që sa vjen e rritesh në largësi,
edhe ty, Nëna, një manjolë rozë, ajo
mu në majë të pemës; mirësevjen harabel —
Daja im i preferuar që s’pushonte kurrë;
ja dhe mbasditja, tek perëndon ngadalë si Hallë Pandora
që vinte për vizitë e s’shkuleshe;
dhe tungjatjeta Mami — ti kërmill në trotuar
gjithmonë aty para se të hedh hapin tjetër,
por bari jeshil, ai është im Atë
dhe ditën e fundit do më mbulojë krejt.
I’m surprised by purple crocuses on the way home
and the farther I look the more they multiply
a kind of secret reunion with family long lost,
relatives whom I welcome in other forms
because it’s Spring, and the weather is full
of arrivals: I see you now, Grandfather –
little storm gathering in the distance;
and you, Nëna – a pink magnolia, the one
on the very top of the tree; welcome robin –
my favorite uncle who wouldn’t shut up;
here’s afternoon, waning slowly, like aunt Pandora
who’d come to visit and wouldn’t leave;
and hello, mother – snail crossing a sidewalk
always there before I take my next step,
but the green grass, that is my father
and on the last day, he’ll cover me.
Original poem by Ani Gjika, first appeared in Bread on Running Waters (Fenway Press, 2013)
Translated into Albanian by Ani Gjika